همانطور که رایانش ابری به‌طور گسترده‌ای مورد پذیرش قرار می‌گیرد، امنیت ابری به یکی از مهم‌ترین دغدغه‌ها برای سازمان‌ها در سطح جهانی تبدیل شده است. سازمان‌ها، چه به‌عنوان سرویس‌های نرم‌افزاری (SaaS)، پلتفرم‌های سرویس (PaaS)، یا زیرساخت‌های سرویس (IaaS)، به‌طور فزاینده‌ای از خدمات ابری برای مدیریت و حل مشکلات امنیتی پیچیده خود استفاده می‌کنند.

به‌عنوان منابع مشترک که از طریق اینترنت در دسترس هستند، سیستم‌های ابری به‌طور ذاتی در برابر حملات مخرب آسیب‌پذیر هستند. در سال‌های اخیر، تعداد زیادی از حملات امنیتی ناشی از پیکربندی نادرست سیستم‌های ابری بوده است که موجب شده مهاجمان به اطلاعات محرمانه دسترسی آسان پیدا کنند.

با توجه به تحول سریع دنیای امنیت ابری، اقدامات امنیتی سنتی به تنهایی کافی نیستند. امنیت ابری نیازمند رویکردی متفاوت و پیشرفته است که قادر به پاسخگویی به تهدیدات و چالش‌های جدید باشد.

در حال حاضر، سازمان‌ها ابزارهای امنیتی جدیدی را برای بهبود امنیت در محیط‌های ابری در اختیار دارند:

• مدیریت وضعیت امنیت ابری (CSPM): این ابزار به سازمان‌ها کمک می‌کند تا وضعیت امنیتی سیستم‌های ابری خود را پایش کنند، شکاف‌های امنیتی را شناسایی کرده و به‌طور فعال به اصلاح آن‌ها بپردازند. CSPM به شناسایی و اصلاح پیکربندی‌های نادرست و آسیب‌پذیری‌های امنیتی کمک می‌کند.
• مدیریت اطلاعات امنیتی و رویداد (SIEM): SIEM ابزارهایی را فراهم می‌آورد که به تجزیه و تحلیل و تجسم داده‌های امنیتی از منابع مختلف می‌پردازد. این ابزارها به شناسایی تهدیدات، پاسخ به رویدادهای امنیتی و بهبود توانایی‌های نظارتی و تحلیل کمک می‌کنند.

با استفاده از این ابزارها و رویکردهای نوین، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا دید بهتری در محیط‌های ابری خود داشته باشند و اقدامات پیشگیرانه و اصلاحی مؤثرتری انجام دهند. در نهایت، این رویکردها به محافظت بهتر از اطلاعات محرمانه و کاهش خطرات امنیتی کمک خواهند کرد.

رایانش ابری چیست؟

رایانش ابری به فرآیند دسترسی و استفاده از نرم‌افزار، پایگاه‌های داده و منابع فناوری اطلاعات از طریق اینترنت، بدون نیاز به مدیریت سخت‌افزار محلی اشاره دارد. به عبارت دیگر، “ابر” به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که به‌جای استفاده از منابع محلی و سخت‌افزارهای فیزیکی، از خدمات و زیرساخت‌های ارائه‌شده توسط تأمین‌کنندگان ابری استفاده کنند. این مدل به سازمان‌ها این انعطاف‌پذیری را می‌دهد که عملیات خود را به راحتی مقیاس‌بندی کنند و بخش عمده‌ای از مدیریت زیرساخت خود را به ارائه‌دهندگان شخص ثالث بسپارند.

انواع خدمات رایانش ابری

• IaaS (Infrastructure-as-a-Service):

  • شرح: این مدل به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا بخشی از داده‌ها و برنامه‌های خود را در محل خود مدیریت کنند، در حالی که برای مدیریت زیرساخت‌های اساسی مانند سرورها، سخت‌افزار، شبکه، مجازی‌سازی و نیازهای ذخیره‌سازی به ارائه‌دهندگان ابری وابسته هستند. IaaS به سازمان‌ها این قابلیت را می‌دهد که به‌طور مقیاس‌پذیر و انعطاف‌پذیر به منابع زیرساختی دسترسی داشته باشند، بدون اینکه نیاز به خرید و نگهداری سخت‌افزارهای فیزیکی داشته باشند.

• PaaS (Platform-as-a-Service):

  • شرح: این مدل به سازمان‌ها کمک می‌کند تا فرآیند توسعه و تحویل برنامه‌های خود را با استفاده از یک پلتفرم ابری ساده‌تر کنند. PaaS یک چارچوب برنامه‌نویسی سفارشی فراهم می‌آورد که به‌طور خودکار سیستم‌های عامل، به‌روزرسانی‌های نرم‌افزار، ذخیره‌سازی و زیرساخت‌های پشتیبانی را مدیریت می‌کند. این مدل به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که تمرکز بیشتری بر روی توسعه و نوآوری داشته باشند و کمتر به مسائل زیرساختی پرداخته شود.

• SaaS (Software-as-a-Service):

  • شرح: این مدل شامل نرم‌افزارهایی است که به‌طور آنلاین و از طریق ابر میزبانی می‌شود و معمولاً بر اساس مدل اشتراک در دسترس قرار دارد. در این مدل، ارائه‌دهندگان ابری تمامی مسائل فنی مربوط به نرم‌افزار، شامل داده‌ها، میان‌افزارها، سرورها و ذخیره‌سازی را مدیریت می‌کنند. SaaS به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که هزینه‌های منابع IT را کاهش دهند و پیچیدگی‌های مربوط به تعمیر و نگهداری و پشتیبانی نرم‌افزار را ساده کنند.

امنیت ابری چگونه کار می کند؟

امنیت ابری از یک رویکرد چندلایه و جامع برای حفاظت از داده‌ها و منابع موجود در فضای ابری استفاده می‌کند. این رویکرد به وسیله ترکیبی از فناوری‌ها و تدابیر امنیتی طراحی شده تا از بروز تهدیدات و آسیب‌های احتمالی جلوگیری کند و در عین حال اطمینان حاصل کند که داده‌ها و سیستم‌ها در محیط‌های ابری به‌طور مؤثر محافظت شوند. در ادامه، مؤلفه‌های کلیدی این رویکرد و نحوه عملکرد آن را به تفصیل بررسی خواهیم کرد:

امنیت فیزیکی:

• کنترل‌های دسترسی فیزیکی: ارائه‌دهندگان خدمات ابری برای محافظت از مراکز داده‌های خود، اقداماتی نظیر کنترل‌های دسترسی فیزیکی را به کار می‌برند. این اقدامات شامل استفاده از کارت‌های شناسایی، رمزهای عبور و بیومتریک برای محدود کردن دسترسی به مناطق حساس و حیاتی در مراکز داده‌ها است.
• نظارت و حفاظت محیطی: به‌منظور پیشگیری از تهدیدات محیطی و فیزیکی مانند آتش‌سوزی، سیل و خرابی‌های دیگر، مراکز داده به نظارت تصویری، سیستم‌های هشدار دهنده و کنترل‌های محیطی مجهز هستند. این اقدامات به حفاظت فیزیکی از تجهیزات و داده‌های حساس کمک می‌کند.

احراز هویت و کنترل دسترسی:

• احراز هویت چندعاملی: برای تضمین دسترسی امن به داده‌ها و منابع حساس، از احراز هویت چندعاملی (MFA) استفاده می‌شود. این فرآیند شامل ترکیب چندین عامل تأیید هویت، مانند رمز عبور، کدهای ارسال‌شده به دستگاه‌های موبایل، و ویژگی‌های بیومتریک (مانند اثر انگشت یا شناسایی چهره) است. این روش کمک می‌کند تا از دسترسی غیرمجاز جلوگیری شود.
• مدیریت و کنترل دسترسی: کنترل‌های دسترسی پیشرفته امکان تعیین دقیق حقوق دسترسی برای کاربران مختلف را فراهم می‌آورد. این کنترل‌ها به مدیران امنیتی این امکان را می‌دهند که دسترسی‌ها را بر اساس نقش‌های کاربری، نیازهای عملیاتی و سیاست‌های امنیتی سازمان تنظیم کنند.

رمزگذاری داده‌ها:

• رمزگذاری در حال استراحت و انتقال: رمزگذاری داده‌ها یکی از ارکان اصلی امنیت ابری است که شامل تبدیل داده‌ها به فرمت رمزنگاری‌شده برای محافظت در برابر دسترسی‌های غیرمجاز است. این رمزگذاری می‌تواند هم در زمان ذخیره‌سازی داده‌ها (در حالت استراحت) و هم در زمان انتقال داده‌ها (در حین جابجایی) انجام شود.
• مدیریت کلیدهای رمزنگاری: برای رمزگشایی داده‌های رمزنگاری‌شده، کلیدهای رمزنگاری استفاده می‌شود که باید به‌طور ایمن مدیریت و ذخیره شوند. ارائه‌دهندگان ابری معمولاً از مدیریت کلیدهای پیشرفته برای حفاظت از کلیدها و دسترسی به داده‌ها استفاده می‌کنند.

امنیت شبکه:

• فایروال‌های شبکه: برای نظارت و کنترل ترافیک ورودی و خروجی به و از شبکه‌های ابری، از فایروال‌های شبکه استفاده می‌شود. این فایروال‌ها به محافظت در برابر دسترسی‌های غیرمجاز و تهدیدات شبکه‌ای کمک می‌کنند.
• سیستم‌های جلوگیری از نفوذ: سیستم‌های IDS/IPS (سیستم‌های شناسایی و جلوگیری از نفوذ) به شناسایی و مسدود کردن فعالیت‌های مشکوک و حملات شبکه‌ای مانند حملات DDoS و بدافزارها کمک می‌کنند.

مدیریت آسیب‌پذیری:

• ارزیابی و تحلیل آسیب‌پذیری: اسکن‌های آسیب‌پذیری به شناسایی نقاط ضعف در سیستم‌ها و برنامه‌های کاربردی کمک می‌کنند. این ارزیابی‌ها به‌طور منظم برای اطمینان از شناسایی سریع آسیب‌پذیری‌ها و کاهش خطرات انجام می‌شود.
• مدیریت وصله‌ها: مدیریت وصله شامل اعمال به‌روزرسانی‌ها و پچ‌های امنیتی به‌منظور اصلاح آسیب‌پذیری‌های شناخته‌شده است و به جلوگیری از سوء استفاده‌های احتمالی کمک می‌کند.

نظارت بر امنیت و پاسخ به رویداد:

• نظارت در زمان واقعی: سیستم‌های نظارتی به‌طور مداوم فعالیت‌های سیستم، ترافیک شبکه و فعالیت‌های کاربر را در زمان واقعی بررسی می‌کنند. این نظارت به شناسایی سریع رفتارهای مشکوک و تهدیدات کمک می‌کند.
• پاسخ به رویدادهای امنیتی: در صورت شناسایی تهدید یا حادثه امنیتی، تیم‌های امنیتی به سرعت واکنش نشان می‌دهند و اقداماتی برای محدود کردن آسیب و رفع مشکل انجام می‌دهند.

مدل‌های مختلف استقرار امنیت ابری

درک مدل‌های مختلف استقرار امنیت ابری، به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که بهترین راه‌حل برای نیازهای خاص خود را انتخاب کنند و در عین حال از مزایای امنیتی مناسب بهره‌مند شوند. هر مدل استقرار به‌طور منحصر به فردی تنظیم و مدیریت می‌شود و ویژگی‌های خاص خود را دارد. در ادامه به بررسی مدل‌های مختلف استقرار امنیت ابری پرداخته و ویژگی‌های هر یک را توضیح خواهیم داد:

ابر خصوصی (Private Cloud)

در مدل ابر خصوصی، زیرساخت و منابع ابری به طور کامل به یک سازمان اختصاص داده شده و برای استفاده انحصاری آن سازمان طراحی شده است. این مدل معمولاً برای سازمان‌هایی که نیاز به کنترل و مدیریت کامل زیرساخت‌های خود دارند و یا با اطلاعات بسیار حساس سر و کار دارند، مناسب است. ویژگی‌های کلیدی ابر خصوصی عبارتند از:

• کنترل کامل: سازمان‌ها می‌توانند به‌طور کامل بر روی منابع و امنیت خود نظارت و کنترل داشته باشند.
• تنظیمات سفارشی‌سازی شده: این مدل امکان سفارشی‌سازی بالایی را برای برآورده کردن نیازهای خاص سازمان فراهم می‌کند.
• امنیت و حریم خصوصی: با توجه به اینکه منابع به‌طور انحصاری برای یک سازمان اختصاص داده شده، مسائل امنیتی و حریم خصوصی به‌طور مؤثرتری مدیریت می‌شود.

ابر عمومی (Public Cloud)

مدل ابر عمومی به ارائه‌دهندگان خدمات ابری اجازه می‌دهد که منابع را به‌طور عمومی در دسترس قرار دهند. در این مدل، منابع ابری به صورت مشترک بین چندین مشتری (سازمان‌ها) به اشتراک گذاشته می‌شود و کاربران می‌توانند بر اساس مدل پرداخت به‌موقع (Pay-as-you-go) از آن‌ها استفاده کنند. ویژگی‌های کلیدی ابر عمومی عبارتند از:

• دسترسی آسان: کاربران می‌توانند به‌راحتی و بدون نیاز به مدیریت زیرساخت‌های فیزیکی، به منابع ابری دسترسی پیدا کنند.
• مدیریت و هزینه‌های کمتر: ارائه‌دهندگان خدمات ابری مسئول مدیریت و نگهداری زیرساخت‌ها هستند که می‌تواند هزینه‌ها را به‌طور قابل توجهی کاهش دهد.
• مقیاس‌پذیری بالا: ابر عمومی به کاربران این امکان را می‌دهد که به سرعت مقیاس منابع خود را افزایش یا کاهش دهند.

ابر جامعه (Community Cloud)

مدل ابر جامعه برای چندین سازمان با نیازهای مشترک و مشابه طراحی شده است. این سازمان‌ها ممکن است از نظر صنعتی، جغرافیایی یا دیگر ویژگی‌ها با یکدیگر مرتبط باشند و منابع ابری را به اشتراک بگذارند. ویژگی‌های کلیدی ابر جامعه عبارتند از:

• اشتراک منابع: سازمان‌ها می‌توانند منابع را با یکدیگر به اشتراک بگذارند و هزینه‌ها را کاهش دهند.
• سفارشی‌سازی برای نیازهای خاص: این مدل می‌تواند به‌طور خاص برای نیازهای مشترک سازمان‌های مشارکت‌کننده تنظیم و سفارشی شود.
• امنیت و حریم خصوصی: با توجه به اینکه سازمان‌ها از زمینه‌های مشابه برخوردارند، مسائل امنیتی و حریم خصوصی به‌طور مؤثرتری مدیریت می‌شود.

ابر ترکیبی (Hybrid Cloud)

مدل ابر ترکیبی به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا از ترکیبی از منابع ابری خصوصی و عمومی استفاده کنند. در این مدل، برخی از منابع و داده‌ها در ابر خصوصی مدیریت می‌شوند، در حالی که سایر بخش‌ها از منابع عمومی بهره‌برداری می‌کنند. ویژگی‌های کلیدی ابر ترکیبی عبارتند از:

• انعطاف‌پذیری: سازمان‌ها می‌توانند از منابع ابری عمومی برای بارهای کاری متغیر و مقیاس‌پذیر استفاده کنند و از منابع خصوصی برای نیازهای حساس و حیاتی بهره‌برداری کنند.
• بهینه‌سازی هزینه‌ها: این مدل به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که هزینه‌های خود را با استفاده از منابع ابری عمومی برای بارهای کاری کم‌حجم کاهش دهند و از منابع خصوصی برای بارهای کاری سنگین و حساس استفاده کنند.
• ادغام و مدیریت: نیاز به ادغام و مدیریت مؤثر بین منابع ابری خصوصی و عمومی برای اطمینان از کارکرد صحیح و ایمن سیستم‌های مختلف.

انتخاب مدل استقرار مناسب برای امنیت ابری به نیازهای خاص سازمان، نوع داده‌ها و منابع، و الزامات امنیتی بستگی دارد. هر یک از این مدل‌ها مزایا و محدودیت‌های خاص خود را دارند و می‌توانند با توجه به نیازهای خاص هر سازمان، به‌طور مؤثر مورد استفاده قرار گیرند.

بهترین روش های امنیت ابری

با توجه به افزایش نقض‌های امنیتی در محیط‌های ابری که در مطالعه‌ای در سال 2022 گزارش شده است، درک و اجرای بهترین روش‌های امنیتی برای حفاظت از داده‌ها و سیستم‌های ابری ضروری است. در اینجا به برخی از مهم‌ترین روش‌های امنیت ابری پرداخته شده است که به سازمان‌ها کمک می‌کند تا با خطرات مختلف مقابله کنند و از مزایای امنیتی خدمات ابری بهره‌برداری کنند:

• تقسیم و جداسازی سیستم‌ها: یکی از اصول اساسی در امنیت ابری، تقسیم و جداسازی سیستم‌ها به نواحی مختلف است. این کار با تقسیم برنامه‌ها، کانتینرها، نمونه‌ها و ذخیره‌سازی داده‌ها به مناطق مجزا، به کاهش خطرات امنیتی کمک می‌کند. هر ناحیه به‌طور مستقل از سایر نواحی مدیریت می‌شود که این امر باعث می‌شود هر گونه نفوذ یا حمله محدود به یک ناحیه خاص باقی بماند و از گسترش آن به دیگر بخش‌ها جلوگیری شود.
• مدیریت بهداشت هویت و دسترسی: مدیریت بهداشت هویت و دسترسی نقش کلیدی در جلوگیری از مشکلات امنیتی ناشی از حملات هکری یا سهل‌انگاری‌های انسانی دارد. استفاده از روش‌های احراز هویت قوی، مانند احراز هویت چندعاملی (MFA) و کنترل‌های دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC)، به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که دسترسی به منابع و داده‌های حساس را به‌طور مؤثر مدیریت و محدود کنند.
• حفظ چرخه‌های زندگی مناسب: در محیط‌های ابری، سازمان‌ها اغلب نمونه‌های جدیدی را ایجاد می‌کنند و نمونه‌های قدیمی را رها می‌کنند. این نمونه‌های رها شده می‌توانند بدون نظارت باقی بمانند و در معرض خطرات امنیتی قرار گیرند. بنابراین، راه‌اندازی و از کار انداختن مناسب نمونه‌ها، و همچنین حذف صحیح منابع غیرضروری، برای جلوگیری از تهدیدات امنیتی و حفظ داده‌ها بسیار مهم است.
• پیکربندی فراتر از پیش‌فرض: بسیاری از سرویس‌های ابری با پیکربندی‌های پیش‌فرض عرضه می‌شوند که ممکن است به‌طور غیرضروری دسترسی‌ها و قابلیت‌های اضافی را در اختیار قرار دهند. تغییر این پیکربندی‌ها به تنظیمات امن‌تر و سفارشی‌شده برای نیازهای خاص سازمان می‌تواند از خطرات امنیتی جلوگیری کند. به‌ویژه، تنظیمات مربوط به فایروال‌ها، دسترسی‌ها و سیاست‌های امنیتی باید به‌طور منظم بررسی و به‌روز شوند.
• انجام اسکن‌های آسیب‌پذیری به‌طور منظم: ممیزی‌های امنیتی و اسکن‌های آسیب‌پذیری بخش‌های حیاتی از استراتژی امنیت ابری هستند. این اسکن‌ها باید به‌طور منظم و دقیق انجام شوند تا آسیب‌پذیری‌ها و مشکلات امنیتی به‌موقع شناسایی شوند. شناسایی و رفع آسیب‌پذیری‌ها قبل از اینکه مهاجمان بتوانند از آنها سوء استفاده کنند، به حفظ امنیت و یکپارچگی داده‌ها و سیستم‌های ابری کمک می‌کند.

روندهای امنیت ابری برای سال 2023

با تغییرات سریع در فناوری و روندهای امنیتی، فضای ابری به طور مداوم در حال تحول است. برای سازمان‌ها، به‌روز بودن با آخرین روندهای امنیت ابری بسیار مهم است تا بتوانند از داده‌ها و زیرساخت‌های خود در برابر تهدیدات و نقض‌های امنیتی محافظت کنند. در سال 2023، چندین روند کلیدی در حوزه امنیت ابری به چشم می‌خورد که می‌تواند به‌طور قابل توجهی بر چشم‌انداز امنیت ابری تاثیر بگذارد:

• تمرکز بیشتر روی حملات IaaS: با انتقال گسترده‌تر زیرساخت‌های سازمان‌ها به خدمات ابری، حملات به مدل‌های زیرساخت به‌عنوان سرویس (IaaS) افزایش خواهد یافت. هکرها با هدف آسیب به زیرساخت‌های حیاتی، به‌ویژه آنهایی که به‌طور عمومی در دسترس هستند، توجه بیشتری خواهند کرد. این امر نیاز به تقویت تدابیر امنیتی برای محافظت از سرورها، شبکه‌ها و داده‌های ابری خواهد داشت.
• افزایش آگاهی و استراتژی‌های امنیتی چند ابری: با رشد انتخاب‌های سازمان‌ها به سمت استفاده از چندین ارائه‌دهنده خدمات ابری، امنیت چند ابری به یکی از حوزه‌های کلیدی توجه تبدیل شده است. سازمان‌ها به تدریج در حال توسعه استراتژی‌های امنیتی جامع برای مدیریت و هماهنگی امنیت در محیط‌های چند ابری هستند. این روند شامل بهبود هماهنگی، نظارت و مدیریت امنیت در چندین محیط ابری مختلف خواهد بود.
• افزایش کمپین‌های هدفمند بر حملات مبتنی بر ابر: هکرها به‌طور فزاینده‌ای به استفاده از روش‌های هدفمند و پیچیده برای حملات مبتنی بر ابر روی خواهند آورد. با افزایش هوشیاری سازمان‌ها نسبت به تهدیدات امنیتی، هکرها برای حفظ موقعیت خود در شبکه‌های قربانی به استفاده از تکنیک‌های پیشرفته و هدفمند ادامه خواهند داد. این امر نیاز به استراتژی‌های امنیتی پیشرفته و دقیق برای شناسایی و خنثی کردن تهدیدات خواهد داشت.
• رونق بدافزارهای مبتنی بر ابری: انتظار می‌رود که زیرساخت‌های ابری به عنوان پلتفرم‌های سرویس (MaaS) مورد استفاده قرار گیرند و هکرها به استفاده از این پلتفرم‌ها برای میزبانی بدافزارها روی بیاورند. این روند ممکن است باعث افزایش تعداد و تنوع بدافزارها و تهدیدات ابری شود، و به تبع آن، نیاز به روش‌های پیشرفته‌تر برای شناسایی و مقابله با بدافزارها افزایش خواهد یافت.

آموزش و آگاهی کاربران

آموزش و آگاهی کاربران یکی از اجزای حیاتی در مدیریت امنیت ابری است. بهبود فهم و رعایت بهترین شیوه‌های امنیتی می‌تواند به طور قابل توجهی از تهدیدات جلوگیری کند و محافظت از داده‌ها و منابع ابری را تقویت کند. در این راستا، چندین روش و اصول کلیدی برای تقویت امنیت در محیط‌های ابری وجود دارد:

• استفاده از امنیت ارائه‌دهنده خدمات ابری: ارائه‌دهندگان خدمات ابری معمولاً سیاست‌های امنیتی و ویژگی‌های مختلفی را برای حفاظت از داده‌ها و منابع ارائه می‌دهند. با این حال، بسیار مهم است که این سیاست‌ها را به طور خاص با نیازهای سازمان خود تنظیم کنید. به عنوان مثال، از احراز هویت چند عاملی (MFA) و رمزهای عبور قوی برای محافظت از حساب‌های کاربری استفاده کنید. رمزهای عبور قوی باید به طور منظم به‌روز شوند و نباید در برنامه‌های ابری یا کد منبع به اشتراک گذاشته شوند. این اقدامات به کاهش خطر دسترسی غیرمجاز و محافظت از داده‌های حساس کمک می‌کند.
• ذخیره‌سازی داده‌های غیر ضروری را کاهش دهید: فضای ذخیره‌سازی ابری اغلب مقرون به صرفه است، اما استفاده بهینه از آن اهمیت زیادی دارد. سازمان‌ها باید به دقت نیازهای ذخیره‌سازی خود را ارزیابی کنند و از ذخیره‌سازی داده‌های غیر ضروری یا غیرمجاز خودداری کنند. همچنین، اطمینان حاصل کنید که داده‌های حساس به درستی پاک شده‌اند تا از دسترسی‌های غیرمجاز و نشت داده‌ها جلوگیری شود.
• فعال‌سازی احراز هویت چند عاملی (MFA): احراز هویت چند عاملی (MFA) یکی از اقدامات امنیتی اساسی در محیط‌های ابری است که به افزایش سطح امنیت با اضافه کردن لایه‌های اضافی از تأیید هویت کمک می‌کند. با فعال‌سازی MFA، دسترسی غیرمجاز به داده‌ها و منابع کاهش می‌یابد و محافظت بهتری در برابر تهدیدات سایبری فراهم می‌شود. این اقدام باید در تمام حساب‌های کاربری و سیستم‌های حساس اعمال شود.
• استفاده از اصل کمترین امتیاز (PoLP): اصل کمترین امتیاز (Principle of Least Privilege – PoLP) به معنای اعطای حداقل سطح دسترسی لازم برای انجام وظایف خاص است. با پیروی از این اصل، سازمان‌ها می‌توانند خطرات ناشی از سوءاستفاده تصادفی یا عمدی از امتیازات را کاهش دهند. این روش به کاهش سطح حمله و محدود کردن تأثیرات حساب‌های در معرض خطر کمک می‌کند و به ایجاد یک وضعیت امنیتی قوی کمک می‌نماید.
• استفاده از کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC): کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (Role-Based Access Control – RBAC) یکی از مدل‌های امنیتی مؤثر است که مجوزها را بر اساس نقش‌های شغلی اختصاص می‌دهد. این مدل به سازمان‌ها کمک می‌کند تا دسترسی‌های کاربران را به دقت مدیریت کرده و خطر دسترسی غیرمجاز یا افزایش تصادفی امتیازات را کاهش دهند. RBAC با هماهنگ کردن دسترسی با مسئولیت‌های شغلی، امنیت را تقویت کرده و مدیریت مجوزها را در محیط‌های ابری پیچیده‌تر ساده می‌کند.
• مرتباً فضای ذخیره‌سازی ابری را بررسی کنید: بررسی منظم فضای ذخیره‌سازی ابری و مدیریت داده‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است. داده‌های حساس و غیرمهم باید به طور مناسب رمزگذاری شوند و باید ممیزی‌های منظم بر روی تنظیمات امنیتی، پیکربندی‌ها و فایل‌های گزارش انجام شود. ابزارهای مدیریت و داشبوردهای ارائه‌شده توسط شرکت‌های ابری باید برای نظارت و بررسی دقیق استفاده شوند تا از امنیت داده‌ها و پیکربندی‌های سیستم اطمینان حاصل شود.
• به هشدارها توجه کنید: بسیاری از ارائه‌دهندگان خدمات ابری هشدارهایی را در مورد وضعیت امنیتی و دسترسی به منابع ابری ارائه می‌دهند. این هشدارها می‌توانند به شناسایی مشکلات و تهدیدات به موقع کمک کنند. همچنین، محققان امنیتی ممکن است به‌طور مستقل هشدارهایی درباره داده‌های در دسترس عموم ارائه دهند. توجه به این هشدارها و نظارت بر وضعیت امنیتی مخازن ابری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
• مراقبت از امنیت خود: حتی با استفاده از خدمات ابری، مسئولیت نهایی امنیت داده‌ها و منابع بر عهده خود سازمان است. سازمان‌ها باید یک برنامه امنیت داده مستند و جامع داشته باشند که رویکردهای حفاظتی خود را به وضوح توضیح دهد. این برنامه باید شامل اقدامات منظم برای تغییر رمز عبور، نظارت بر امنیت و پیگیری تهدیدات باشد. امنیت ابری یک مسئولیت مشترک است و سازمان‌ها باید برای مدیریت و محافظت از داده‌های خود در طول عمر آنها، به طور مداوم مراقب باشند.

با پیروی از این شیوه‌های بهترین، سازمان‌ها می‌توانند سطح امنیت ابری خود را بهبود بخشیده و از داده‌های خود در برابر تهدیدات و نقض‌های امنیتی محافظت کنند.